klik op foto om te bestellen, bij voor mij totaal onbekende site maar ik heb het aangedurfd en dit worden dan mijn pants! ;)

TRUST ME!
Toen ik anderhalf uur geleden aan deze pagina begon – tekst die ik nu allemaal weer heb gedelete – was ik de laatste persoon op aarde die had verwacht dat ik deze zaterdag 6 juli na bijna een jaar alleen privélessen, mijn terugkeer als groepsyogadocent zou aankondigen.
ROCK STAR yogadocent
BON JOVI ROCK STAR yogadocent, to be exact.
En nee, dat gaat niet voor iedereen zijn, want wie is er in Nijmegen net zo gek van Bon Jovi als ik? 
Geen idee.
En ik wil in elk geval starten in mijn eigen, kleine studio, dus we moeten elkaar ook echt effe persoonlijk liggen voor we een Go! hebben, tot ik met Rock Star Yoga de Goffert kan vullen,
maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Als jouw hart sneller gaat kloppen van de combinatie yoga en Bon Jovi dan is dit bericht absoluut voor jou.
And we’ll find a way to make it work! 
Dus recap! Recap!
Wat is er gebeurd? Wat is Rock Star Yoga? En waarom nu ineens back to de groepsles?
Dat zit zo.
En nu doe ik echt even hele grote halen maarrrrr.
Een hele belangrijke reden dat ik met yogagroepslessen gestopt ben is omdat een klassieke yogastudio aanpak op dit moment a hard business model to live by, is. 
Er is yoga op iedere hoek van de straat and in all fairness, ik kan niet zeggen dat je daar niet beter af bent.
Andere yogadocenten zijn consistenter in hun aanbod, in hun self-practice, ze zijn tot op het bot overtuigd van hun metier en het zendingswerk dat yoga is, en ik?
Meh.
Ik weet niet.
“Is er ook iets als dit maar dan heel badass?”
Dat is eigenlijk de grote vraag die ik me twintig jaar gesteld heb. Tot ik er achterkwam dat het antwoord op die vraag “Nee” is.
Yoga is gewoon niet badass.
Het stamt uit India, maar dat land heeft zeker in de hogere kastes een flinke tik van de Victoriaanse molen gekregen. Veel netter dan yoga uit India wordt iets niet.
In Nederland is yoga ooit vanuit linksbuiten met sterrenmixthee en buurthuisyoga begonnen, en in Amerika was het begin deze eeuw nog vrij hip, maar daar is yoga voor mij inmiddels iets teveel verweven met bewust en gezond leven.
En nou wil ik best gezond leven, zolang iedereen om me heen aan de crack is. Maar als rust, reinheid en regelmaat de norm worden?
Heel raar, maar dan doe ik dus niet meer mee.
En anno 2019 krijg je dus ook de yoga uit Amerika met z’n vegan dit en raw dat, en alle groene smoothies met geen mogelijkheid meer bij me naar binnen.
Iedere cel in mijn lichaam begint dan naar Chardonnay en chocolatechip cookies te verlangen.
En nu zijn we dus al bijna bij de Rock Star Yoga!
Maar ik heb mijn argumentaties niet afgemaakt – laat ik dat eerst doen.
De belangrijkste reden dat ik geen yogagroepslessen meer gaf, was dus omdat andere yogastudio’s gewoon veel beter aansloten bij de vraag naar yoga, en het mij ondertussen steeds meer ging tegenstaan dat ik aangezien kon worden voor een yogadocent.
Mijn weerstand tegen een verantwoorde yogajuf zijn werd steeds groter, en het inkomen ging naar beneden. Dus het was buigen of barsten.
Toen ben ik helemaal teruggeschaald naar alleen nog privéyoga geven, en dit jaar vond ik de antwoorden waar ik naar zocht. Namelijk:
Om yogageven nooit meer tot ingewikkeld business model te laten worden.
En dat bleek een gouden greep.
Toen yoga helemaal vrij werd, gingen de wieltjes in mijn hoofd die jarenlang passief agressief hadden geweigerd nog langer te bewegen, omdat er een spinaziesmoothie met lijnzaad op de rails lag, ineens weer lopen.
En ik kwam erachter dat de eerste twee jaar dat ik yoga deed, toen ik nog geen enkele formele training had, en ik bijna alleen mijn thuispractice had:
Dat die het sterkst waren geweest.
En ik noemde dát Rock Star Yoga: Het (terug)vinden van je eigen yogapractice, en je helemaal losmaken van alles dat volgens een ander yoga is.
Over deze Rock Star Yoga – zelf yoga doen en je eigen plan trekken in je leven – daar maak ik al weken coachings filmpjes over op YouTube. (Engels)
Dat was dus allemaal al gebeurd.
En verder gaf ik terugkomlessen voor oud-leden, wat ook heel gezellig was, en daarmee was voor mij de kous af.
De grote doorbraak tot het geven van yogalessen kwam vanmorgen pas!
Toen ik aan het schrijven was over peak experiences:
Hoe ons hele dagelijks leven is afgestemd op een gelijkmatig leven, maar dat betekent dat we ook minder genieten van peak experiences.
Een bekend voorbeeld hiervan is de one-night stand of korte affaires:
Hoeveel van ons (vrouwen?) hebben niet de neiging deze te zien als iets dat moet leiden naar “meer”?
En waarom? Is het echt omdat we ons zo schuldig voelen over seks dat we het alleen voor onszelf recht kunnen praten als het tot meer leidt, of is het iets anders?
Omdat we altijd meer willen.
Omdat we onwennig zijn met piekervaringen, en er enerzijds de angst is ergens een leuk festival te missen of een ander event – en anderzijds we het vermogen verloren hebben er echt van te genieten?
Deze kennis over piekervaringen kwam bij mij rond het Bon Jovi concert. Ik heb er maanden naartoe geleefd, en vanaf 72 uur ervoor kwam er gewoon niets meer uit mijn handen behalve songteksten overschrijven of setlists bestuderen.
Ik zat helemaal in mijn eigen bubbel.
En na het concert kon ik de draad niet meteen oppikken. De eerste 72 uur zat ik opnieuw in de kluizenaarstand en daarna heeft het een volle week geduurd voor ik alles een plekje had gegeven.
DAT is een piek ervaring.
Volledig ontwrichtend.
Ik begrijp wel dat we dan het liefst direct de week erna bij Phil Collins staan, daarna bij Muse, en dit weekend Down the Rabbit Hole:
Dan is er nog een soort van continuiteit.
Dus al schrijvende kwam ik er vanmorgen achter dat mijn talent om te leven in peak experiences, ook betekent dat ik in loondienst nooit mijn beste werk zal kunnen afleveren.
Tenzij iemand me betaalt om over twee maanden een peak experience te leveren, en me daar nu al voor op de payroll zet zodat ik er alvast 40 uur per week mee bezig kan zijn.
Een baan als festivalorganisator is dan ook één van de weinige, zo niet de enige, waar ik dit zou kunnen verwezenlijken volgens mij.
Anyway, daar was ik dus over aan het schrijven.
En hierin maakte ik de educated fan guess dat Jon Bon Jovi na de peak experience van een optreden met een fles witte wijn en een pak koekjes in zijn hotelbed kruipt, omdat hij zich helemaal heeft gegeven op het podium.
Dat jezelf zo openstellen, creatief zijn, risico’s nemen, zo ontwrichtend werkt op de mens, dat kun je ook geen 40 uur per week doen. En het is de vraag of je het drie keer per week kan doen, want de kwaliteit van de shows wisselt overduidelijk.
Bovendien is teveel wijn en koekjes ook niet de oplossing voor alles.
Dus ik was daarover aan het typen en voor ik het wist typte ik de legendarische woorden:
“Ik weet hoe Jon zich voelt, want zo voelde ik me na een avond yoga geven.”
Ik staarde naar de woorden.
Ze waren op zich niet nieuw.
Al vrij snel nadat ik gestopt was met groepslessen, had ik me gerealiseerd dat hoe ik me voelde na yogageven niet normaal was. Dat andere yogadocenten het hadden over yogalessen die “lekker liepen” en waar ze “een goed gevoel” aan overhielden.
Terwijl mijn standaard gevoel na thuiskomst er één van totale misère was.
En heel anders dan bij individuele lessen!
Daar maak ik echt contact met degene die komt, en kan ik perfect afstemmen op de behoeftes van die ene persoon. Het is altijd een hele fijne en helende ervaring voor beide.
Maar bij groepslessen voelde ik me altijd in een spagaat tussen alles dat ik voelde, wat er onder de oppervlak allemaal speelde bij mensen, en dat ik daar dan een soort uniforme one-size-fits-the-majority yogales overheen moest geven.
Een schier onmogelijke opdracht en ik had er nog nooit een gevoel aan overgehouden dat ik dit goed had gedaan.
De conclusie dat groepslessen geven gewoon niks voor mij was, was dan ook snel getrokken. Ik was gewoon te gevoelig voor de energie waar mensen mee binnenkwamen, niet krachtig genoeg om die te overrulen of om mijn positieve energie (die op zo n moment uberhaupt ver te zoeken was) naar hen te laten gaan.
Bovendien was ik introvert, zo wist ik inmiddels.
Werken in groepen dat was vast fijn voor extraverten, die haalden daar energie uit. Maar ik was er na vijftien jaar niet rouwig om dat het stopte.
En toch, daar stond het vanmorgen, in de gedelete blogpost:
“Ik weet hoe Jon zich voelt, want zo voelde ik me na een avond yoga geven.”
Holy crap.
Ik had vijftien jaar lang, soms twaalf lessen in de week, geen yoga gegeven:
Ik gaf een fucking show!
En toen zag ik dat de oplossing niet was om geen groepsyogales geven:
het was om ze te geven alsof het rock shows zijn.
Want dat zijn het ook.

~Suzanne

Rock Star Yoga – First Edition

De eerste editie is al over vijf dagen! Dat geeft mij genoeg tijd om me voor te bereiden, en jou om je op te geven.
Maximaal 7 plaatsen beschikbaar per les.
Uiteraard krijg je bij je aanmelding per mail een bevestiging, incl waar het is, en hoe alles eraan toegaat bij een yogales.

donderdag 11 juli, 2019
An unforgettable rock star yoga experience
19.00 – 20.15  Rock Star Yoga – unplugged
20.30 – 21.45  Let it Rock – poweryoga* (*eigen yogamat verplicht)

Tickets: € 17,50 betaling altijd binnen 24 uur na aanmelding
combi-tickets € 30
Q: Wat spreekt je aan, aan Rock Star Yoga? En heb je al yogaervaring?
Dat helpt me om het een top experience te laten zijn!
kennismaking/ aanmelden via email
Suzanne
s_beenackers@hotmail.com

leden van M Yoga kunnen via Whatsapp zich aanmelden

betaling via Tikkie

het volledige aanbod van privélessen en groepslessen vind je hier