persoonlijke update + deze week geen YouTube yoga door ziekte

Nou, eigenlijk zegt de titel het al!
En wie weet had je het zelf ook wel gemerkt, als ik een week over had geslagen.

Maar ik wil toch even een kleine post schrijven, omdat er ook veel goeds te melden valt.

Het slechte nieuws is dat ik dit weekend finaal ben ingestort, en nog steeds vreemde dingen zeg zoals:
“Nee dank je ik hoef geen gebak.”
en ik denk al weken niet aan mannen.
Een absolute red flag op het gebied van mentale gezondheid!
Want dat is sinds Danny de Munk niet meer voorgekomen, en toen was ik geloof ik 11.

Nog meer slecht nieuws is dat deze mentale gezondheidscrisis er al maanden aan zat te komen, én ik er hulp voor heb gevraagd, maar dat daar geen zegen op leek te rusten.
Er kwam dan ook niets uit.
Toen dacht ik dat ik weer beter was en ging weer dingen doen in de buitenwereld, en boem.
Lag ik het hele weekend met migraine in bed, sla ik nog steeds gebak af, drink geen koffie meer, en zie mezelf ook geen alcohol meer aanraken, maar dat deed ik al weken niet meer.
En deze blogpost kwam tot stand met hulp van de paracetamolfabriek omdat ik het na 2 dagen ziek zijn wel welletjes vond.

Oh – omdat ik dus het hele weekend uit de running was, en vandaag eerst op zoek ben gegaan naar hulp, daarom is er dus geen nieuwe YouTube les vandaag.

Tot zover het slechte nieuws.

Het goede nieuws is dat ik de komende tijd heel erg veel yoga ga doen!
Ik verdraag op dit moment ook geen films of muziek meer, en maar heel weinig “screentime” dus yoga is een vrij veilige keuze. Maar ook afgezien daarvan merk ik dat mijn yogahart helemaal open is gegaan de laatste maanden.
De serie met Miami Vice Vintage Yoga, op dit blog, die je normaliter iedere maandag van me krijgt, gaat dus ook zeker door.
Subscribe op het blog om dit te krijgen, de subscription button staat ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.

Het andere goede nieuws is dat zo stroperig als de hulpvraag enkele maanden verleden verliep (om dus als een nachtkaars weer uit te gaan), zo spectaculair is hij vandaag van start gegaan!
[ zie update hieronder, maandag 12 oktober ]

Ik heb een hulplijn voor angstklachten gebeld voor mijn sociale fobie waar ik door Covid heel erg last van heb gekregen. Ik vind het altijd belangrijk om te benadrukken dat ik niet bang ben voor Covid, maar voor het sociale krachtenveld en de sociale verwachtingen rondom Covid, hoewel dat voor de buitenstaander misschien niet veel uitmaakt.
Maar kortweg gezegd komt het erop neer dat ik geen enkel sociaal contact zo onmisbaar vind dat ik er twee weken voor in de stress wil zitten of die persoon misschien Covid krijgt en mij aanmeldt bij de GGD.
Vanuit iets praktischer oogpunt zou ik kunnen aandragen dat aangezien iedereen die met elkaar in contact is geweest in quarantaine moet als er eentje Covid krijgt, ik dat een nogal wankel sociaal netwerk vind want als er één Covid krijgt of met Covid in t ziekenhuis belandt, dan mogen alle naasten de deur niet uit.
Ergo:
Ik wil niemand meer zien, en de mensen die ik wel zie daar loop ik rondjes mee in het Goffertpark als paarden in de drafbak.

Geen idee of je je het nog herinnert maar de eerste maanden van Covid was dat anders. Toen mochten we er allemaal een beetje onze eigen invulling aan geven. Als je huisgenoten ziek waren hoefde je bijvoorbeeld helemaal niet thuis te blijven, en je moest zo ongeveer met fysiek geweld dreigen wilde je een Covid test losgepeuterd krijgen, als je met 40 graden koorts de longen uit je lijf lag te hoesten.
Ik mag natuurlijk niet zeggen: “Dat waren nog eens tijden.”
want het was ongetwijfeld zwaar onverantwoord, maar voor mij, met mijn sociale fobie, was dat veel beter te doen.

Het deed me een beetje denken aan Afrika waar we ook allemaal zelf een beetje doktertje speelden. Mijn moeder hechtte mijn knie met zwaluwstaartjes en mijn vader rekende de antibiotica van de hond door naar zijn eigen gewicht, en nam die gewoon toen hij een keer wat nodig had.
Het had wel wat.
Er is nog een keer een dokter langsgekomen toen ik met wat achteraf gezien een vorm van malaria moet zijn geweest, doodziek in bed lag – wat ook verklaart waarom hoofdpijn altijd mijn zwakke plek is gebleven – maar ik had die man nog nooit gezien, en volgens mij kon hij ook niets voor me doen.
Wat dat betreft bracht het uitgangspunt: “Zelf doen” waarschijnlijk evenveel resultaat als de lokale geneesheer inschakelen.

Ik neem overigens geen enkele verantwoordelijkheid in hoeverre de vergelijking opgaat, en we nu met het ~~helicopterparenting~~ van de overheid eh sorry ik liet me even gaan, maar in hoeverre we nu met het Covidbeleid van de overheid beter af zijn dan toen in Afrika;
Maar ik gebruik het om aan te geven dat ik het zelf veel beter doe in een chaotische situatie, zonder regels.
Dat voelt voor mij persoonlijk veel veiliger.

Kleine note dat Afrika het verrassend goed gedaan heeft in de Covid crisis, iets waar nog altijd geen credit voor is.
Maar wie weet het bewijs dat het virus bestreden kan worden met een onverschrokken vertrouwen in het eigen kunnen, zwaluwstaartjes en de antibioticapillen van de hond ;)

Maar dat is dus de backstory over waarom ik zo angstig ben geworden in deze Covid crisis dat ik een sociale fobie heb gekregen.
Maar de hulp die ik vanmorgen heb gevonden, is zo super veelbelovend, dat het volgens mij kat in t bakkie gaat worden!

Ik kan terecht bij een behandelinstituut dat gespecialiseerd is in angststoornissen.
Nou en aangezien we middenin de Covid crisis zitten, hebben ze daar natuurlijk al een enorme caseload aan Covid gerelateerde fobieen gezien, dus ik verwacht echt niet dat ik daar een uitzondering ga zijn.
En de wachttijden zijn heel goed te doen, waardoor ik enthousiast gilde:
“Super! Met een beetje geluk ben ik nog voor de kerst genezen!”
Dus het wordt echt eind goed al goed, I can feel it in my bones.

En dan tot slot nog een derde iets dat heel leuk is; Ik ben volgens mij twee maanden geleden ofzo een blog begonnen om mijn oude werk opnieuw te posten.
Suzanne Beenackers Curated
Ik post daar regelmatig, en zoveel mogelijk in chronologische volgorde, stukken die ik vanaf 2017 heb geschreven. Je kunt je op dat blog inschrijven, dan krijg je ze per mail.

En ik heb dus superveel zin in de toekomst, veel yoga doen, yoga schema’s maken;
ik werk voor mijn Engelstalige blog Rock Star Writer,
en volgende week ben ik er weer, met Miami Vice Vintage Yoga.

Tot dan!

Liefs,

~Suzanne

[ update, maandag 12 oktober ]

De instelling bleek geen enkele ervaring te hebben met Covid gerelateerde fobieen (of sociale fobieen, for that matter);
Mijn inloggegevens zijn gelekt waardoor God weet welke medische gegevens nu op straat liggen;
En de behandeling zou moeten plaatsvinden via een verbinding die niet versleuteld is, zoals dat wel vereist is voor medische gesprekken.

Dus ik heb alles afgezegd, en mezelf ingehouden om geen klacht in te dienen, en als je me stralend en genezen tegenkomt, dan heb ik dat dus helemaal zelf gedaan!!
Zoals gewoonlijk.