klik op de foto voor het hele bericht

Het staat er echt!
Bovenaan de oproep waarin Flip en Zaza gisterochtend vroegen wie hun mensje nou toch zou worden.
Ze zeiden niet “wie wordt onze mama” want met name Zaza wil een gelijkwaardige relatie.
Zaza is turner, maar dat heeft hij vanmiddag niet laten zien, want hij wilde achter het gordijn zitten.
Ik moest hem leuk genoeg vinden uit de verhalen, hij ging niet lopen pleasen.
Met mijn voorliefde voor onbereikbare mannen vond ik dit uiteraard onweerstaanbaar.
Flip daarentegen, die wil misschien wel echt een mama… dat weet ik nog niet.
Maar ja, ze hebben samen de oproep geschreven gisterochtend, dus toen hebben ze maar gezegd dat ze “een gouden mand” zochten, want dat kon dan voor allebei wel.
Anyway, ik was dus vanmiddag bij hen op bezoek, en hoewel ik wel dacht dat hun pleegmama het goed vond dat ik het werd (stiekem denk ik dat zij degene was die tegen Zaza had gezegd dat hij terug moest schrijven dat ze “er drie seconde over na hadden gedacht of ze het wilden”) wist ik het niet zeker.
Tot ik dus net op Facebook zag dan hun status is veranderd!
Er staat:
“Flip en Zaza hebben hun gouden mand gevonden!!”
Dus het is officieel!
Na 15 maanden zonder mijn eigen katten begin ik aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Die net als de vorige fase, pas met de komst van katjes echt op de kaart staat:
Maart 2009 kwam mijn ex langs, met twee mandjes. De katjes konden toch niet bij hem wonen, en van de ene op de andere dag werd ik alsnog de trotse alleenstaande ouder van katers Max en Willem, die na de scheiding bij mijn vriend waren gebleven.
Ze werden de kleine lucky charms van mijn leven als vrijgezel.
Doordat ik dag en nacht met hen bezig was, fietste ik die mannen er grotendeels gewoon naast. Een écht gebroken hart was niet meer aan mij besteed, want daar zaten Max en Willem al.
Het zal dan ook geen toeval zijn dat mijn liefdesleven in 2018, met het overlijden van het laatste poesje Max in januari, ook geen topjaar was. Al was dat deze afgelopen vijftien maanden the least of my worries.
Inmiddels ben ik er helemaal bovenop.
Eerst verdwenen de donkere buien.
Toen kwam ik erachter wat de crux was voor mij, om goed te kunnen werken. Dat dit enerzijds drie ingredienten had (schrijven/yoga geven/ondernemer zijn) en dat anderzijds het geld verdienen desnoods maar een heel apart project moest worden maar dat ik niet kon gaan lopen cherry picken met schrijven/yoga/ondernemer zijn.
Die drie hoorden bij elkaar.
Ik zette een nieuwe studio op voor privélessen.
Ik ben er nog niet aan toe gekomen de pagina aan te passen, maar bij deze vast:
Je kunt je privéles op vrijdag boeken, in een prachtige danstudio.
Of de rest van de week in mijn knusse studio in de binnenstad.
Sinds vandaag wordt daar door de verhuurder namelijk hard gewerkt om hem weer up and running te krijgen! Een vriendin van mij zei al, dat het nemen van katjes net was als kinderen:
Er zijn altijd wel redenen te verzinnen om het niet te doen.
Maar uiteindelijk moet je er gewoon op vertrouwen dat dingen zich wel regelen en op hun plek vallen.

Zaza (link) en Flip toen ze klein waren

Binnen 24 uur nadat ik mijn brief aan Zaza en Flip schreef, trof ik de werkmannen aan in mijn studio dus JA! KLOPT!
Ik zeg “Ja” tegen Flip en Zaza, en het leven zegt “Ja!” tegen mij.
Dus ik was al in een hele goede stemming toen ik vanmiddag naar ze toe ging.
Ik vond het heel erg spannend, maar het was heel gezellig met hun pleegvrouwtje. En Zaza zat dus achter het gordijn, en Flip bleek zo n ontzettend mooi en lief mannetje te zijn!
Ik keek in zijn lichtgroene ogen en begon meteen te huilen.
Zijn pleegvrouwtje zei ook dat ze nog nooit een katje had meegemaakt dat zo intens was, hij wil echt diep contact maken, en helemaal in je kruipen.
Dat deed hij vandaag niet, want net als Zaza moet hij je eerst kennen.
Zaza en Flip worden op 1 mei één jaar.
Ze zijn gevonden toen ze nog maar een paar weken oud waren, zwervend, in Arnhem. 
Het is natuurlijk niet echt normaal dat ze nu nog steeds op zoek zijn naar een huisje… dit is niet omdat ze moeilijk plaatsbaar zijn. Ze hebben heel veel pech gehad, daar heeft pleegvrouwtje me over verteld en toen begon ik nog veel harder te huilen.
Bij Stichting Poezensnuitjes willen ze dus echt dat deze twee mannetjes heel erg goed terecht komen. Daarom was ik ook zo blij toen ik zag dat de kogel al door de kerk is, en hun status officieel op geadopteerd is gezet.
Ik verwacht dat ze over een maand bij me zullen wonen: nadat mijn logeerpoes Kay weer is herenigd met zijn familie, en ik die leuke timmerman die hier rondloopt heb gevraagd of hij een ren voor Flip en Zaza wil timmeren.
En ach, als hij er geen tijd voor heeft, dan kan ik er altijd nog een leuke date aan overhouden.
Want met Flip en Zaza, ben ik weer helemaal up and running.

~Suzanne