Voor de allerliefste Flip en Zaza,

Mijn naam is Suzanne Beenackers, en vanmorgen zag ik jullie weer langskomen bij Stichting Poezensnuitjes. Nog steeds én alweer op zoek naar een gouden mand.
Want ik ben waarschijnlijk de enige die weet dat jullie vorig jaar al geplaatst zijn, en weer zijn teruggekomen… Toen wist ik eigenlijk al, dat dit waarschijnlijk een reden had.
Jullie horen hier, jongens.
Ja, want Zaza is een jongen!
Weet ik hoor!
Zaza in Pluk van de Petteflet is ook een jongetje.
Dus je hebt (natuurlijk!) helemaal de goede naam.
En Flip is natuurlijk ook een echte jongensnaam.
Ik heb jullie vanaf het prille begin gevolgd nadat jullie gevonden werden, als zwerfkittens in juni vorig jaar. 
Ik was zo blij dat Poezensnuitjes goed voor jullie ging zorgen, en dat jullie elkaar hadden!
Maar dat het zo lang duurt voor jullie een mandje hebben, dan zou ik kunnen zeggen: “Wat zielig, hoe kan dat nou?”
Maar stiekem denk ik dus dat het komt doordat jullie bij mij horen.
Er is één keer eerder een katje geweest bij Poezensnuitjes waarbij ik dat idee ook had:
Willempie.
Die leek precies op mijn overleden kat Willem, en ook bij hem dacht ik:
“Hé, die hoort hier!”
Maar ja.
In die tijd mocht ik nog geen katje van mezelf, al weet ik niet meer waarom. Kan zijn dat Willempie in 2017 is geplaatst, en toen kon ik hem geen huis bieden omdat Max, mijn vorige katje nog leefde. Die wilde natuurlijk niet zomaar een nieuw Willempie.
Of het jaar dat Willempie en zijn zusje Jean geplaatst werden was al 2018, het jaar na Max zijn dood, dat weet ik niet meer.
Want 2018… ook zo n verhaal.
Vinden jullie het goed dat we het daar niet over hebben?
Want ik heb na Max zijn dood geloof ik alles fout gedaan wat je maar fout kan doen. Ik mocht na Max’ overlijden in januari 2018 geen nieuw katje van mezelf tot ik mijn carriere weer op de rit had.
Want het ging niet zo goed met mijn yogaonderneming.
Dus ik dacht na een paar maanden proberen voor iets nieuws (ik had inmiddels zonder kat, de slagkracht van een naaktslak), ik trek de stekker uit mijn bedrijf en ik ga alleen schrijven, en dan ga ik wel ergens een baan nemen voor t geld.
Maar dat werd een dolle draaimolen van ongeluk. Niets werkte.
Het bleek dat het geven van yogalessen én schrijven én het hebben van een eigen onderneming allemaal met elkaar te maken hadden! 
Het had helemaal geen zin om er twee uit te gooien (yoga en onderneming) en dan te denken dat je nog zin hebt in schrijven. Totaal kansloos.
Maar de aller- allergrootste fout die ik heb gemaakt, is denken dat ik het wel kon zonder katjes.
Dat er ooit nog een dag in mijn leven als zinvol aan zou voelen zolang er hier geen katjes rondliepen. Dat was allemaal leuk bedacht hoor, eerst carriere en dan de rest. Maar niet erg praktisch.
Ik heb de afgelopen 15 maanden met mijn ziel onder mijn arm gelopen en ik heb twee periodes gehad waarin het heel erg goed met me ging:
Najaar vorig jaar, toen logeerkat Meshha hier was.
En nu, nu logeerkat Kay hier is.
En ik heb vanmorgen een appje gekregen van Kay’s mama, dat ze een heel mooi huisje krijgt, en Kay weer bij zijn familie kan wonen.
En weet je wat ik dacht, Zaza en Flip?
Dat ik het daarna wel weer alleen zou doen.
Echt, dat dacht ik.
En ik had al één vriendin die zei:
“Alles goed en wel, maar je bent nu twee keer onderuit gegaan, en dat gaan we geen derde keer meemaken. Als het weer gebeurt, rij ik direct naar je toe, en gaan we dezelfde dag nog naar het asiel.”
Daar moest ik een beetje om lachen…. maar ik vond het wel goed van haar!
Maar goed, ik nog steeds denken: “Oh nou, eind april zal Kay wel weg zijn. Maar eens even zien hoe dat dan loopt met de privélessen geven enzo.”
Ik liep alweer over van smoesjes om niet in te hoeven zien dat katjes gewoon bij mij horen. En dat ik zonder katjes zoveel moeite moet doen om alleen maar overeind te blijven, dat er dan van een carriere ook niks terecht komt.
Trouwens, dat “katjeS” dat was misschien nog wel het raarst!
Gisteren nog, schreef ik in mijn dagboek alles wat belangrijk voor me was. Dit doe ik wel vaker, en iedere keer schreef ik “KatjeS”.
En dan keek ik ernaar, en dan begreep ik het niet…
Want ik wilde toch maar één katje?
Dat had ik toch geconcludeerd toen ik alleen nog maar Max had, en ik niet de hele tijd hoefde te schipperen tussen Max en Willem samen?
Waarom schreef ik dan de hele tijd katjeS?
En ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de S weg te halen….nee het hoorde zo, precies zoals het er stond. Het universum zou de rest wel doen.
Dus daarom, Zaza en Flip, bij deze mijn aanbod:
Willen jullie bij mij op de Petteflet komen wonen?
Ik heb nog genoeg geld om een aantal maanden van te leven, mijn privépraktijk start 17 april, én ik ga vanaf juni op zoek naar een baan, hier in Nijmegen, zodat ik altijd genoeg geld heb om voor jullie te zorgen.
Het zal jullie aan niets ontbreken.
Wel zou ik het fijn vinden, als de mensen van Poezensnuitjes mij kunnen helpen met het balkon: Het is een groot, groen balkon, en het heeft een katontmoedigende reling, waar weinig katten op zullen springen.
Maar omdat jullie misschien wel echte houdini’s zijn, is het misschien toch goed om te kijken of er een kooi over het balkon moet. En dan laat ik het t liefst beoordelen door iemand die de Stichting vertrouwt en die ze daar zelf ook voor zouden vragen. 
Op mijn andere balkon mogen jullie niet komen want daar woont Bob de duif en soms neemt hij zijn vriendin mee. Jullie mogen daar dus niet komen omdat jullie Bob niet mogen opeten, maar ook omdat duivenpoep niet gezond is voor jullie.
Maar misschien kan de timmerman of timmervrouw van de kooi dan direct ook een hordeur in de keuken maken, zodat we wel alles tegen elkaar open kunnen zetten als het heet is.
Naast privélessen, ben ik trouwens ook weer begonnen met yogafilmpjes op YouTube.
Dus Martine en haar kinderen, en de andere mensen die zo bij jullie betrokken zijn geweest, kunnen jullie, als jullie hier zouden wonen, nog steeds regelmatig langs zien stuiteren voor de camera.
Dan kunnen ze zien hoe het met jullie gaat.
Willen jullie deze brief aan Stichting Poezensnuitjes geven?
En als jullie zelf nog iets willen weten dan mag je dat ook vragen.
Je kunt mij mailen op s_beenackers@hotmail.com
Misschien goed om te weten, dat je bij mij in bed mag slapen. Ik heb helemaal niks met grenzen dus ik hoop niet dat jullie hopen opgevoed te worden tot brave jongens.
Als ik weg ben dan heb ik een hele lieve kattenbabyoppas die dan één keer langskomt als ik een hele dag weg ben, of twee keer als ik de nacht weg ben.
Nu weet ik niks meer. Heb ik alles gezegd?
Nou, ik laat het aan jullie over, en aan de verzorgers van Stichting Poezensnuitjes, want die weten vast precies waar we op moeten letten.
Dag lieve Flip! Dag lieve Zaza!
Misschien tot snel!

Liefs van
~Suzanne