Klein gebleven door groot te worden | Shot Through The Heart (1984) – Bon Jovi

Vóór de film Kill Bill dat deed, maakte Bon Jovi al gebruik van het prachtige nummer Bang bang- als live intro voor Shot Through The Heart

Pre Bon Jovi, zaten Jon Bon Jovi en Jack Ponti in de band The Rest

“It [the band The Rest] was too much time spent on the edge of making it that lead to the frustration and ultimate breakup.
It was an important part in the development of my career and Jon Bon Jovi’s career.”

Jack Ponti in The Aquarian

Ik dacht even: “Hoe ga ik dit schaffen?”

Hoe ga ik een nummer dat overduidelijk over een gebroken hart gaat, en wiens meest memorabele prestaties zijn dat het
A. Het beste nummer van het debuutalbum van Bon Jovi is en
B. Dat de titel integraal is opgenomen in het refrein van You Give Love A Bad Name, en dat nummer er zelfs mee opent;

Hoe ga ik dat koppelen aan mijn inzichten over mijn werk als yogadocent, en dat ik véél dichter bij de waarheid zat dat het beroep zoals wij het kennen niet alleen voor mij maar waarschijnlijk voor velen een ingebouwde frustratie heeft, terwijl de kern 100% goed is en ik die in 2022 ook weer ga beginnen.

Hoe?

Tot ik wat achtergrondinformatie over Shot Through The Heart ging vinden, en erachter kwam dat het verhaal al totaal af was.
Strikje erom en op Publish klikken.

Want wat wil het geval?
Shot Through The Heart, het vierde nummer van het album Bon Jovi-Bon Jovi (1984) is geschreven door Jack Ponti en Jon Bon Jovi, die elkaar nog kenden van een band die toen al niet meer bestond.
The Rest.
Een band die volgens Jack Ponti aan zijn eigen net-niet succes ten onder ging.
Een band die de slag van lokaal (New Jersey) naar nationaal niet kon maken, en zichzelf moest ontbinden waarna zowel Jon Bon Jovi als Jack Ponti award winning carrières kregen.

Maar eerst schreven ze dus nog Shot Through The Heart, samen.

Als ze elkaar daarna bleven zien en beide succesvol werden, waarom lukte het Jon Bon Jovi en Jack Ponti’s band The Rest dan niet om door te breken?

Omdat de regels voor een succesvolle band net als voor een succesvolle yogadocent, beide vallen onder werkzaamheden die buiten ons kapitalistische systeem staan.

Ik zeg wel eens, dat als je maar lang genoeg doorzaagt, dat ieder probleem dat je hebt op je werk of met je onderneming, inclusief afgeleide problemen zoals werk-privé balans;
Dat je dan altijd uitkomt bij kapitalisme.

En vervolgens vergeet ik dat dan blijkbaar weer, want ook in de Oh-zit-dat-zo inzichten van afgelopen weekend, die dus weer bij het kapitalisme uitkwamen (wat een voor een samenleving pervers systeem is, waar volkomen voorspelbare problemen uit voortkomen, maar dat leg ik zo uit), was ik er wéér verbaasd over!

“Oh DAAROM voelde het niet goed om een ZZP yogadocent te zijn! Terwijl ik dus alles aan het yogadocentschap, inclusief iedereen die de laatste jaren les volgden wél leuk vond!”

Het voelde 100% verkeerd te stoppen met lesgeven, en toch, omdat ik geen systeem had om nieuwe cursisten aan te trekken, en de zo door mij geliefde marketing niet een goede match gaf met nieuwe mensen, zag ik geen andere keus dan af te schalen en uiteindelijk ten tijde van Covid natuurlijk, helemaal te stoppen.

Maar hoe kon dat?
Hoe kon het dat yogadocent 100% goed was, en ook 100% niet goed?
En wat heeft dat te maken met kapitalisme?

Kapitalisme is een systeem waarbij alles wat in de Griekse tijd door mannen werd gedaan + de goederen die verhandeld kunnen worden, betaald wordt.
En alles dat niet verhandeld kan worden, alles wat door slaaf-gemaakten gebeurde of door vrouwen werd gedaan, dat werd niet betaald.

Ook kunst, zoals muziek, werd alleen betaald als het om een werk in opdracht ging, dus eigenlijk als het geen kunst meer was, en verder waren ook kunstenaars overgeleverd aan de grillen van hun patronen.

Er is een boek dat ik nog niet gelezen heb, maar wel besteld, dat heet The Gift, en dat gaat erover dat zowel kunst als liefde/zorg (yoga geven), een geschenk zijn dat in vrijheid gegeven wordt.
Of er iets terugkomt dat laat de gever open.

The Gift – How the Creative Spirit Transforms the World

Het boek kent ook een broertje/zusje, dat ik ook heb besteld, omdat ik met dit onderwerp (The Trickster) heel erg bezig ben geweest in de twee jaar voordat dit boek uitkwam.
Ik ben zelfs boeken begonnen over The Trickster, onder pseudoniem. En ik heb het boek uiteindelijk niet geschreven.
Een mooi voorbeeld van hoe een onderwerp, een idee, zich dus altijd aan meerdere kunstenaars presenteert en niet van één kunstenaar (of uitvinder) afhankelijk is.
Elizabeth Gilbert zegt in haar boek Big Magic dat een idee zelfs letterlijk één voor één een uitvoerder zoekt; Maar als dan een schrijver, performer, muzikant er niets mee doet, of het project op de plank laat liggen, of onaf in een Word bestand laat zitten zoals ik;
Dan vliegt het idee verder.

Zien dat de schrijver van The Gift in 2017 een boek The Trickster had geschreven, was voor mij dus heel erg bevredigend!

Trickster Makes This World – How Disruptive Imagination Creates Culture.

Trickster gaat er in mijn ogen over, hoe je dit kapitalisme kunt omzeilen. Dus hoe je de mechanismes herkent en waar je de spaak in het wiel moet steken.
Het gaat dus niet om het betogen of informeren dat het kapitalisme fout is maar;
Als het is zoals het is, hoe kunnen we dan zorgen dat de onbetaalde of slechtbetaalde “arbeid” (gifts), gefinancierd worden?

Want je hoeft maar naar de chronisch onderbetaalde zorgmedewerkers en noodlijdende cultuursector te kijken, om te zien dat de markt dat niet gaat oplossen.

Ik ga mijn inzichten de komende maanden ontwikkelen en delen op een YouTube kanaal dat ik voor mijn business development/coaching heb gereserveerd.
Daar begin ik binnenkort met het model
Rock Star Business.
Je kunt het kanaal hier vinden, en je abonneren dan zie je die nieuwe video’s vanzelf in je feed.

Rock Star Business gaat over wat ik hieronder vertel. Iets wat geldig is voor zowel rocksterren in wording als yogadocenten die al 43 keer de handdoek in de ring hebben gegooid. We noemen haar niet bij naam.

Het geheim is:
Zorg zit niet in het kapitalisme. En lokale, niet-essentiele dienstverlening zit ook niet in het kapitalisme, al lijkt dat soms wel zo. Maar een niet essentiële lokale “ZZP-er” of horeca ondernemer, levert geen dienst, hij of zij levert
A. zorg
Geeft persoonlijke liefde en aandacht.
en/of
B, community.
Er wordt dus geen conglomeraat van klanten gecreëerd die allemaal dezelfde superfunctionele dienst nodig hebben, en waarvoor alle wetgeving, consumentenbescherming, en alle juridische verplichtingen waar een ondernemer aan moet voldoen zijn ontworpen.
Nee!
Dat is het stukje waar ze voor betaald worden.
Maar ondertussen werken ze zichzelf helemaal over de kop omdat de waarde die ze leveren, die van een community zijn. Een community waar hele andere wetten gelden, van gelijkheid, waar iedereen iets moet kunnen bijdragen, en waar de object-subject relatie van ondernemer en consument, ontzettend vloekt.

De ondernemer of dienstverlener wordt ontmenselijkt omdat deze een verantwoordelijkheid voor de ervaring van de klant in de schoenen geschoven krijgt die niemand vrijwillig aan zou moeten willen gaan.
En de klant, of client, wordt helemaal uit zijn kracht gehaald en het idee wordt bevorderd dat hij de diensten van de ondernemer nodig heeft.
“Welk probleem ga je voor de mensen oplossen?”
Is een gevleugelde uitspraak om beginnende ondernemers een steuntje in de rug te geven.

Maar anno 2021 is het probleem dat we allemaal geen liefde, aandacht en community meer krijgen, zo levensgroot;
DAT is het probleem dat je als lokale ondernemer staat op te lossen.

En waarschijnlijk voor een schijntje.

Is hier dan niks aan te doen?
Jawel.

Je moet lokale communities zien als iets waar je apart, met open hart en goed gevulde portemonnee en of zeeën van tijd, in mag investeren.
Het is een Gift.
En één waar zowel jij als jouw community enorm van profiteert, en waar je op je sterfbed met een supertevreden gevoel op terug zult kijken.
Dus yay! Voor de lokale yogadocent, de buurtkroeg, het straatfeest, de religieuze instelling enzovoorts.

Toen Motley Crue nog niet bekend waren stonden ze met flyers (en in vol ornaat) voor de middelbare scholen om hun eerste fans te krijgen.
En het werkte.
Samen met nog een aantal andere bands in LA waren ze lokaal heel beroemd.
En Motley Crue wist heel knap wél door te stoten naar landelijk niveau. Ze wisten dus het lokale succes om te zetten in nationaal succes, en daarna wereldwijd succes.

De band The Rest, kon dat niet, hoewel ik natuurlijk niet precies weet wat Motley Crue anders deed.

Maar het zijn twee totaal verschillende systemen. Lokaal succes is niet automatisch een recept voor groei.
Lokaal heb je een community, waar andere wetten gelden en waar het grootste deel van wat je doet niet betaald is, omdat we op lokaal niveau gewend zijn dat het vormen van communities en het krijgen van liefde, aandacht, zorg en kunst gratis is.
En we alleen betalen voor de losse yogales of het biertje, terwijl de waarde van wat er geleverd wordt onbetaalbaar is.

Landelijk, online, of internationaal zijn wél mogelijkheden je Gift aan te bieden binnen het kapitalistische systeem, terwijl je daar tegelijkertijd óók heel veel gratis weg geeft, en een veel groter publiek bedient dan waar je voor betaald wordt.
Dat leg ik allemaal uit in mijn Rock Star Business model, maar dat komt dus nog.

Als je het landelijk of internationaal wil maken – ongeacht in welke branch, uit de categorie “Gift” of niet – dan heb je volgens velen een business model nodig (volgens mij valt daar ook veel op af te dingen, maar that’s a story for another day) maar wat je vooral nodig hebt is;
Dat hetgene dat je lokaal opbouwt je niet beperkt.

Het is 1 van de vele redenen waarom ik geen ondernemer meer wil zijn: Als ik gebonden ben aan Nederlandse juridische regels, dan ben ik internationaal zo agile als een mammoettanker.

Als jij nog New Jersey uit wil komen, moet je je niet zo diep wortelen dat je er niet meer uitkomt.

Na The Rest ging Jon Bon Jovi alleen verder. Hoewel wij denken dat hij bij Bon Jovi ging, kreeg alleen hij een contract bij Mercury Records. Het was geen bandcontract, het was een contract voor een solo artiest, en daar heeft de band Bon Jovi gebruik van gemaakt. De bandleden stonden op de loonlijst.

De band én Jon Bon Jovi bleven hun geboortestreek trouw, en zijn samen met Bruce Springsteen hét gezicht van de muziek uit New Jersey.
Ze hebben als wereldsterren meer voor de staat gedaan dan als ze lokaal waren gebleven. Het aantal benefietconcerten dat Bruce Springsteen en Jon Bon Jovi samen voor de staat georganiseerd hebben, is gigantisch.

Ze zijn financieel wereldwijd succesvol, en daardoor lokaal zeer waardevol voor de community en doen daar hun werk grotendeels onbetaald en Jon Bon Jovi heeft zelfs een hele keten aan restaurants waar je gratis kunt eten in ruil voor werk, en hij heeft woonhuisvestingsprojecten.
Deze stichting heet The Soul Foundation.

Dus misschien moet de slogan, Support your local, wel iets breder worden gezien.

Support your local;
To go global.

.
~Suzanne
Rock Star Writer

Een Engelstalige review van Shot Though The Heart volgt binnen 48 uur op mijn Engelstalige YouTube
Iedere video krijgt eerst een column. De subscribe button voor dit blog zit ergens op deze pagina, waarschijnlijk rechtsboven.