In Memoriam: Bert van de Fuzz

“De kleine Bert is overleden,” schreef ik op de Facebook pagina van M Yoga, en ik deelde het bericht van de Fuzz. Ik ga iedere vrijdag na de yogales naar de Fuzz dus ook veel cursisten weten wie Bert is.
En “klein” is gewoon een ander woord voor lief dus er staat eigenlijk “lieve Bert”.
In het officiële Facebook bericht van de Fuzz, werd over Bert gesproken als “stoere kerel”. Dus ik wist direct dat het door Michiel was geschreven, de rockster eigenaar van de Fuzz.
“Bedankt dat we je vriend mochten zijn.”
“We” zijn Michiel en Marie-José van de Fuzz, die sinds 2012 de meest constante factor in Bert’s leven zijn geweest. Je zou Bert een “straatkat” kunnen noemen, ware het niet dat Bert verre van dakloos was. Hij had in zijn zestien jaar lange leven drie vaste verzorgadressen; waarvan dus de laatste vijf jaar bij Marie-José en Michiel van de Fuzz.
Maar daarnaast had hij logeeradressen en foerageerplekken, en waren ook vaste verzorgers er nooit van verzekerd dat Bert zou blijven. Twee jaar geleden is Bert een keer een week zoek geweest, waarna de Fuzz, kapper Gonzales, kapper Bon Aparte en alle andere vrienden van Bert een grote zoekactie op touw zetten. Bert kwam uiteindelijk vanzelf weer terug. Met een bandje om zijn nek. Blijkbaar had iemand weer eens een vruchteloze poging gedaan van deze vrije jongen een braaf huisdier te maken.

een stoere kerel

Bert werd geboren op 5 mei 2001, als potigste kitten uit een groot nest van een Rotterdamse moederpoes en een onbekende vader. Gebaseerd op de crèmekleurige vacht, de vorm van zijn hoofdje, en zijn goudbruine ogen, acht ik het waarschijnlijk dat zijn vader een Britse korthaar was. En in de haven, waar Bert’s kraamkistje stond, is natuurlijk alles mogelijk.
Bert werd met zijn zusje geplaatst in een bovenwoning, waar hij al snel probeerde te ontsnappen. Gelukkig verhuisden ze naar een dorp, waar ze naar hartenlust hadden kunnen spelen. Maar er waren honden die het op hen hadden gemunt. Met pijn in hun hart zette het stel een advertentie voor een veiliger huis voor de twee, en zo kwamen Bert en zijn zusje in de Staringstraat*) in Nijmegen terecht.
Op één avontuur na, bleef Bert in het begin keurig in zijn eigen straat. Tot groot plezier van alle andere bewoners, die hij ook toen al rap om zijn pootje wond. Er waren zelfs kinderen die aanbelden om te vragen of Bert buiten kwam spelen.
Daarna begon het te kriebelen.
Hij begon steeds grotere rondes te lopen, en stak zelfs de Oranjesingel over en rekende de binnenstad ook tot zijn barrio. Hij gebruikte altijd netjes het zebrapad, maar desondanks hield iedereen natuurlijk zijn hart vast voor Bert. Zijn familie in de Staringstraat*) ondernam nog één poging hem wat dichter bij huis te houden, maar het mocht niet baten.
De Bert was los!

De Fuzz Years

Bert breidde niet alleen zijn parcours uit, hij legde ook de basis voor wat later zijn signature trait zou zijn; een groot netwerk van studentenhuizen, alleenstaande vrouwen, bedrijven en middenstanders waar hij dag en nacht welkom was.
In 2012 opende de Fuzz, op de hoek van de van Broeckhuysenstraat en wat ook de Staringstraat*) heet, maar dit is een tweede/ andere Staringstraat dan waar Berts eigenaars woonden. De Fuzz opende dus aan de binnenstadroute van Bert.
Ze werden al snel ingelicht over de status van Bert; een allemans vriendje. En hij heeft een vast woonadres waar hij ’s avonds naartoe gaat.
Dus ondanks dat Bert hele dagen bij hen op de bank lag te ronken, voerde de Fuzz hem niet. Ze wilden niet dat Bert vergat waar zijn huisje was. Tot ze een keer zijn eigenaars spraken en erachter kwamen dat Bert al weken niet thuis was geweest!
Vanaf dat moment kon hij altijd rekenen op voer.
En omdat de Fuzz veruit het meeste bezoekers en gasten had, van alle gelegenheden waar hij kwam, ging iedereen hem “Bert van de Fuzz” noemen. Hij sliep s nachts in het café en tijdens de Vierdaagse hielden ze een oogje in het zeil of Bert het wel redde als het café dicht was.
Het laatste jaar liet Bert weer zien dat een oude kat misschien wel zijn haren verliest, hoewel de Fuzz met hulp van een Duitse wonderdokter de fase waarin hij onder de eczeem en krabplekken zat ook had weten te turnen, maar dat Bert zijn streken niet had verloren.
Op de respectabele leeftijd van vijftien jaar, en met een straffe medische diagnose waarvoor hij niet behandeld kon worden maar waardoor het extra belangrijk was dat hij goed voor zichzelf zorgde, besloot Bert dat hij bij een lieve mevrouw op de Oranjesingel wilde wonen.
Maar zij had al een allergische man in haar bed, een loslopend konijn in haar huis, en een andere kater in haar tuin. Daar kon Bert – die ongeveer een duif per week uit de lucht haalde, en van konijnen wisten we t niet – onmogelijk bij.
Hij heeft een jaar bij haar op de stoep gekampeerd.
Op een geïsoleerde hut, waar hij weigerde in te gaan zitten, en onder de tuinbank die de lieve mevrouw met zeil en fleecedekens zo aangenaam mogelijk probeerde te maken.
Maar vaak wilde Bert ook dat niet, en zat hij in de miezer op haar deurmat.
En hoe vaak de mensen van de Fuzz ook zeiden dat hij gerust mocht blijven voor de nacht, hij liep altijd terug naar de Oranjesingel.
Deze week werd de Fuzz gebeld door de kapper.
Bert viel de hele tijd om, en ze wisten niet wie ze moesten bellen.
De laatste dagen verbleef Bert, onder het wakende oog van Marie-José in en om de Fuzz. Zijn conditie verslechterde snel. Hij is ingeslapen bij de dierenarts, en ze zijn bij Bert gebleven tot het laatste moment.

een groots en meeslepend leven

Op de website van Bert, die jaren geleden is gemaakt door de mensen van de Staringstraat, staat over avonturier Bert;
“It’s better to burn out, than to fade away!”
En ook het originele Facebook bericht van de Fuzz, memoreert dat Bert zelf bepaalde wat hij deed. Niemand was de baas over hem, hij was volkomen onafhankelijk.
Het bericht van de Fuzz werd in acht uur vierhonderd keer geliked, acht keer gedeeld, en er schreven honderdtien mensen van over de hele wereld reacties. Het nieuws dat Bert er niet meer is, is al verschenen op alle locale nieuwsfeeds, Twitter, en het zou me verbazen als er geen artikel komt in de Gelderlander.
Michiel had gelijk, toen hij Bert een vriend en een stoere kerel noemde.
Hij was geen kleine Bert.
Een groots dier is heengegaan, dat door vele harten gemist zal worden.